Voor Het Kontakt Harderwijk schrijf ik een tweewekelijkse column. Deze column verscheen op 04-12-2019.
Ik wilde naar de film. Ik was blijkbaar niet de enige, want op de plattegrond van de website zag ik dat weliswaar alle plaatsen nog beschikbaar waren, maar enkel als je genoegen nam met rij 1. Om een nekhernia te voorkomen week ik uit naar een andere, die aan de boulevard.
Althans: zo was de bedoeling. ‘Dat het een ouderwetse bioscoop is wist ik, maar dat je geen website hebt is wel héél erg uit de tijd!’ bromde ik vanachter mijn laptop, waarna ik al verder scrollend tot de conclusie kwam dat de website niet voor niks offline was gehaald; de hele bioscoop bestond niet meer. Al een paar maanden niet, wat aangeeft dat ik a) het lokale nieuws blijkbaar niet op de voet volg en b) het ook niet zo heel erg had gemist – ondanks dat ik de tussentijd nog een paar keer naar de film was geweest. Maar niet daar dus. Niettemin overviel me ogenblikkelijk een nostalgisch gevoel.
Binnenstappen bij Atlantic -nadat je het had gevonden, wat op zichzelf al een hele prestatie was, gezien de verscholen ingang en niet al te uitbundige aanwijzingen- betekende binnen stappen in de jaren 70. En dat terwijl ik de jaren 70 niet heb meegemaakt én de bioscoop pas in 1989 werd geopend – kun je nagaan. Sinds die tijd zal er aan het interieur niks zijn veranderd; oud en versleten waren nog de meest objectieve kwalificaties die je eraan kon geven. Alsof er na Sean Connery nooit meer een andere James Bond was geweest, Bram van der Vlugt zich nog altijd als Sinterklaas op het paard Amerigo hees en zwarte piet nog zwart was. O wacht, dat laatste is nog steeds het geval, althans wel in Harderwijk. Voor de rest was de tijd, en het inzicht, overal voortgeschreden, behalve dus in bioscoop Atlantic.
Ja, kinderen, dat gebeurde gewoon nog in onze tijd: precies op het moment dat de Soldaat van Oranje op het punt stond de overkant van het water te bereiken liep een juffrouw van de bediening door het beeld om een bak popcorn af te leveren
Het enige verschil zat ‘m in de bestelling van een hapje of drankje. Daarvoor hoefde je niet langer op een belletje te drukken, maar kreeg je een tablet in je handen geduwd – waarna je bestelling nog altijd bij de inmiddels iets minder dieprode fluwelen bankjes werd gebracht. Ja, kinderen, dat gebeurde gewoon nog in onze tijd: precies op het moment dat de Soldaat van Oranje op het punt stond de overkant van het water te bereiken liep een juffrouw van de bediening door het beeld om een bak popcorn af te leveren – gewoon tijdens de film dus.
Dit alles was inmiddels verleden tijd. ‘Gesloten in verband met verbouwing’ stond er nog heel optimistisch op de deuren. Los van het feit dat dat briefje er tien jaar geleden had moeten hangen, was ook niet helemaal duidelijk voor wie die mededeling er precies hing; of de toekomstige bezoeker werd voor de gek gehouden, of de eigenaar praatte zichzelf tegen beter weten moed in. Binnen gebeurde in elk geval helemaal niks. Atlantic was Atlantis geworden.
Ach, zo gaat dat: aan alle goede dingen, en slechte trouwens ook, komt een eind. Net als deze column. Maar daarover een volgende keer meer. De laatste keer om precies te zijn.
