Voor Het Kontakt Harderwijk schrijf ik een tweewekelijkse column. Deze column verscheen op 06-11-2019.
Zo nu en dan wil je even ontsnappen aan het echte leven. En beland je in een escape room. Best gek eigenlijk, dat mensen zich vrijwillig laten opsluiten, en dan ook nog eens tegen betaling. We hadden trouwens zo de deur uit kunnen lopen; vanwege de veiligheid blijft er altijd een deur van het slot. Enfin, ik was afgelopen weekend dus in zo’n kamer. Omringd door mensen die ik min of meer kende. En na een uur een stuk beter kende. Want dat is wat een escape room met je doet: onvermoede talenten en karaktereigenschappen komen onverbiddelijk bovengedreven.
Dat begon al bij het moment dat de telefoons ingeleverd dienden te worden. ‘Waarom is dat?’ ‘Ik ga niks opzoeken hoor.’ ‘Ik heb een heel ouderwetse, daar zit geeneens internet op,’ waren de tegenwerpingen die erop volgden. Afkomstig van één en dezelfde persoon. Niet dat je veel aan een telefoon zou hebben gehad – om parate kennis draait het immers niet in een escape room, het gaat om inzicht, verbanden leggen, puzzels oplossen. Dat liet bij een stuk of 3 personen meteen het licht uitgaan – een telefoon was in dat geval toch een uitkomst geweest; hadden ze zich de rest van het uur in ieder geval kunnen vermaken met candy crush.
Een escape room is als het leven zelf. Je hebt de doorzetters, degenen die teleurgesteld afhaken als het even tegen zit, en de mensen die alles proberen op te lossen met een schroevendraaier.
Het overgebleven deel was eveneens in twee groepen op te splitsen; zij die ingenieuze manieren verzonnen om de sloten op de deur open te krijgen, door 1. domweg tegen de deur te duwen 2. willekeurige slotcombinaties te proberen of 3. met een schroevendraaier in het slot te poeren. En dan had je nog het gedeelte dat de hersens liet kraken in de hoop een aanwijzing te vinden en de code te ontcijferen, kortom: het spel speelde zoals de bedoeling was. Overbodig te vermelden dat ik tot die laatste groep behoorde. Nu wil ik mezelf geen heldenrol toedichten, want mijn bijdrage was bescheiden. Bovendien merkte ik dat mijn ongeduld toenam nadat het slot dicht bleef, terwijl ik toch zeker wist dat dit de juiste oplossing was. Een laat-dan-maar-gevoel maakte zich van me meester, wat iedereen zal herkennen die enige tegenslag in het leven heeft gehad – tenzij jij die ene bent die nog nooit gezakt is voor een examen en waarbij die eerste pannenkoek altijd wel perfect lukt. (Hoe doe je dat? Nou? Ik wil het weten! Stuur me onmiddellijk een mail met het geheim!)
Wat ik maar wil zeggen: een escape room is zoals het leven zelf. Je hebt de doorzetters, degenen die teleurgesteld afhaken als het even tegen zit, en de mensen die alles proberen op te lossen met een schroevendraaier. O, en dan was er nog hulp van boven. Nu wil ik die jonge medewerker in de witte bedrijfsjas niet meteen Goddelijke eigenschappen toedichten, maar het was wel dankzij de aanwijzing die hij via de speakers boven ons hoofd tot ons sprak nadat wij heel hard TIP! hadden geroepen dat we eindelijk het licht zagen. Daarin waren we dan wel weer eensgezind: blij dat we eruit waren. En dat je je telefoon weer terug had.
