Voor Het Kontakt Harderwijk schrijf ik een tweewekelijkse column. Deze column verscheen op 08-05-2019.
Precies een week geleden werd het regenboogpad bij de Houtwalgarage besmeurd. In zwarte spuitbusletters was te lezen ‘Sodom en Gomorra liggen er nog steeds als waarschuwend voorbeeld. Kies leven.’ Al gauw stond de schoonmaakdienst de tekst weg te schrobben en regende het op social media verontwaardigde reacties. Die verbaasden mij niet, ook niet toen zelfs SGP-lijsttrekker Jan van Panhuis op twitter zijn afkeuring liet blijken (‘Met nadruk veroordelen en betreuren wij het besmeuren door vandalen van het regenboogzebrapad. Dat wij niet voor een regenboogzebrapad zijn doet daar niets van (sic) af’). Het was de tekst zelf die mijn wenkbrauwen deden fronsen. Of beter gezegd: het handschrift.
Ineens zag ik het: dit was iemand die vaker schrijft op een lastige ondergrond. Die vaker met geschreven tekst iets probeert uit te leggen. En er dan zo’n streep onder zet. Kordaat, met krijt bijvoorbeeld.
Ik weet niet of u in een opwelling van baldadigheid weleens met een spuitbus op een stukje openbare ruimte hebt staan kliederen, maar het lijkt me bepaald niet makkelijk om daar iets fatsoenlijk leesbaars van te maken. Althans, dat leid ik af uit de vele onbegrijpelijke en onleesbare teksten die je zo her en der op bruggen, blinde muren en treinstellen ziet staan. Voor een beetje graffiti-artiest natuurlijk geen enkele moeite, maar dit leek me nou juist niet het werk van een professionele spuitbusspuiter. De namen ‘Sodom en Gomorra’ wezen voor menigeen al snel in de richting van een gelovige, een enkeling waagde het zelfs het etiket ‘godsdienstwaanzinnige’ erop te plakken. Ik zou daar, na bestudering van het handschrift, nog iets aan toe willen voegen: dit moet het werk van een vrouw zijn.
Het is een typisch vrouwenhandschrift. Duidelijk leesbaar -sinds de digitalisering menig handschrift hard achteruit liet gaan sowieso een wonder- maar vooral: zo keurig. Niks geen hanenpoten en ook niet het hoekige dat door mannen geschreven blokletters zo vaak kenmerkt. Tenslotte is er die zwierige maar niet te overdreven frivole streep onderaan de tekst, die het helemaal af maakt. Kortom: een vrouw. Ik zag het voor me. Dat zo’n keurig gerokte vrouw op spuitbussenjacht gaat, om vervolgens op een -dat dan weer wel- onchristelijk tijdstip het bed uit te glippen, op de fiets te stappen in deze keer dan toch maar een broek in plaats van een rok, en richting zebrapad te koersen.
Als letterlijke onderstreping van het statement spuit ze tenslotte een streep. Die streep bracht me op nog een gedachte. Ineens zag ik het: dit was iemand die vaker schrijft op een lastige ondergrond. Die vaker met geschreven tekst iets probeert uit te leggen. En er dan zo’n streep onder zet. Kordaat, met krijt bijvoorbeeld.
Dit kon, kortom, niet anders dan het werk zijn van een juf. Dus mocht iemand afgelopen week een juf of docente met dikke wallen en roodomrande ogen voor het bord hebben zien staan: zij is het. Misschien dat iemand zijn vinger kan opsteken voor een paar aanvullende vragen. Zoals: waar liggen Sodom en Gomorra precies?
