Voor Het Kontakt Harderwijk schrijf ik een tweewekelijkse column. Deze column verscheen op 07-11-2018.
Niemand gaat voor zijn plezier naar het ziekenhuis. De laatste keer dat ik ging, was het voor een bezoek aan één van de patiënten, toevallig ook mijn vrouw. Die lag op een afdeling waar de boel bij elkaar werd gehoest en geproest. Iemand noemde het grappenderwijs de long-stay. Zo grappig was het niet allemaal. Tegenover haar lag in een bed een man die vel over been was. Longkanker begreep ik. En dat terwijl hij nooit één sigaret in zijn leven had aangeraakt. Het bezoek deelde een ijsje met hem. Het was één van de weinige dingen die hij nog zelfstandig kon eten. Praten ging moeizaam en deed hij dan ook niet veel. Een andere nacht was hij uit bed gevallen. Het had geklonken als een zak met botten die op de grond viel. Binnenkort ging hij naar huis. Ze konden niks meer voor hem doen.
Op een dag was het bed leeg. In de weken die volgden dacht ik zo nu en dan aan hem. Hoe zou het nu met hem gaan, dacht ik, wetend dat het er niet beter op zou worden. Niet iedereen die hier binnen kwam verliet het ziekenhuis weer gezond. Het beeld van het lege bed zat nog lang in mijn hoofd.
Een tegennatuurlijk beeld: een ziekenhuis hoort niet te sluiten, hooguit omdat alle mensen beter zijn, niet omdat het ziekenhuis ziek is.
Dat had ik ook met een foto op Instagram. De plek waar het leven je meestal in alle mogelijke gedaantes toe lacht. Te midden van die fleurige wereld zag ik een foto van Harderwijker fotografe Marijn Fidder. Zij fotografeert nu al bijna een jaar kinderen met kanker. Volgt ze thuis, op school, bij een onderzoek in het ziekenhuis. De dood is nooit ver weg, maar kwam hier heel dichtbij. Op de foto witte lakens, van bovenaf gefotografeerd, waarop een moeder ligt die een kindje in haar armen houdt. Het kindje heeft een zuurstofmasker voor. Het hoofdje is ingepakt, de ogen zijn gesloten. Aan de linkerkant van de foto zie je nog net twee grote handen die het kleine kinderhandje vasthouden. Handen van een vader, of een oma, dat is niet te zeggen. Onder de foto staat: ‘Dit was Phéline’s (7) laatste dag. Ze was al in een diepe slaap toen ik kwam. Haar mama week geen moment van haar zijde. Ze streelde haar kind’s arm en zong: “Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde.” Ze overleed twee uur nadat deze foto is gemaakt.’
Een hartverscheurend beeld, een hartverscheurende tekst. Ik weet niet in welk ziekenhuis dit was, maar moest eraan denken toen ik in gedachten al die lege bedden zag van de ziekenhuizen die nu kopje onder dreigen te gaan. Een tegennatuurlijk beeld: een ziekenhuis hoort niet te sluiten, hooguit omdat alle mensen beter zijn, niet omdat het ziekenhuis ziek is. En dacht aan al die mensen die wel voor hun plezier naar het ziekenhuis gaan. Omdat ze er werken. Die nu verwachtingsvol naar ons ziekenhuis kijken in de hoop op beterschap. Ik hoop dat dat gebeurt. Dat er nog vele mensen beter gemaakt mogen worden, zelfs al worden ze niet meer beter.
