Voor Het Kontakt Harderwijk schrijf ik een tweewekelijkse column. Deze column verscheen op 27-02-2019.
Je bent zo oud als je je voelt. En: leeftijd is ook maar een getal. Deze zinnen worden over het algemeen uitgesproken door mensen van een zekere leeftijd – als je jong bent, hou je je daar niet mee bezig, behalve dan als je verlangend uitkijkt naar de dag dat je officieel bier mag bestellen in het café. ’40 is het nieuwe 30,’ is er ook zo één, althans: onder veertigers – iemand van 25 zul je nou nooit zoiets horen zeggen. Gelukkig duurt het nog een paar jaar voor ik dit mantra ongetwijfeld ook met beide handen zal aangrijpen in een vergeefse poging het jeugdige gevoel vast te houden.
Waarom ik hierover begin? Omdat ik bijna jarig ben. Over een week en een paar dagen is het zover. Dit zeg ik niet in de hoop zoveel mogelijk verjaardagskaarten met gelukwensen in de bus te krijgen – om te beginnen zou u dan mijn adres moeten hebben. Ik begin erover omdat het zo langzamerhand een beetje gênant begint te worden. Niet dat ik een jaartje ouder word – dat gegeven heb ik inmiddels geaccepteerd; bovendien schijnt dat de meeste levende mensen zo eens per jaar te overkomen – maar meer omdat ik de schijn niet langer kan ophouden.
Het is als met het ontkennen van je schoenmaat: je kunt wel proberen je voeten in maat 35 te persen terwijl je eigenlijk maat 37 hebt; het gaat alleen zo knellen. Dat deed het, en steeds ietsjes meer.
Toen ik met deze column begon was ik 35. Een prima leeftijd, althans voor een dertiger. Je bent even ver verwijderd van de 30 als van de 40, en hoewel je al een tijdje 30 bent, is die 40 in elk geval nog ver weg. Een prettige gedachte. Daarna werd ik, weliswaar niet onverwachts, maar toch, ineens 36. Dat kan. Sterker: het is een vrij logisch gevolg als je net een jaar lang 35 bent geweest. Maar niet voor iedereen werd ik een jaartje ouder. Bijvoorbeeld voor de lezers van deze column via de internetpagina van deze krant. Daar staat al sinds mijn eerste schrijfsel de volgende tekst boven: ‘Martijn Muijs schrijft om de week een column in het Kontakt. De Radio Veronica-DJ (35) uit Harderwijk deelt zijn gedachten met een twist.’
Ach, leeftijd is ook maar een getal, was mijn eerste gedachte toen ik iets minder dan een jaar geleden 36 werd. En: hoeveel verschilt 36 nou helemaal van 35. Dus liet ik het maar zo. Maar het is als met het ontkennen van je schoenmaat: je kunt wel proberen je voeten in maat 35 te persen terwijl je eigenlijk maat 37 hebt; het gaat alleen zo knellen. Dat deed het, en steeds ietsjes meer.
De druppel die de emmer deed overlopen kwam een week geleden. Ik las een artikel over de opzet van een nieuw squashcentrum in Harderwijk. Dat moet in april haar deuren gaan openen aan de Baanweg. Oprichter van dit squashcentrum is Maurits ’t Jong. Los van de achternaam, die al een klap in het gezicht is, voelde ik me helemaal knock-out geslagen toen ik achter de naam zijn leeftijd zag staan. Maurits is namelijk 19. Ne-gen-tien. Ik kon maar tot één conclusie komen: ik word oud. En, vooruit, daar mag u me mee feliciteren.
